En wie is toch die groene kabouter?

Mijn naam is Nanning-Jan Honingh (1967) en ben getrouwd met Theanne Boer. We wonen samen met onze zoon Melle (2008) in een klein arbeidershuisje op de Schoondijksedijk in Driewegen. Ik werk bij Stichting Landschapsbeheer Zeeland als medewerker soortenbeheer. Ik coordineer de vrijwillige weidevogelbescherming, ondersteun de kerkuil- en steenuilwerkgroepen en coordineer de afhandeling van klachten en meldingen van vleermuizen in huis.

Verder werk ik aan projecten voor bedreigde plantensoorten en diersoorten. Bijvoorbeeld het geschikt maken van bunkers als winterverblijf voor vleermuizen, het plaggen en maaien van stukjes dijk voor de ruige anjer etc. zie: www.landschapsbeheer/zeeland

Met het geld dat ik verdien probeer ik een zelfvoorziend bedrijfje op te zetten. Daarnaast ben ik bezig met het schrijven van een boek “Groen geloven”, dat zal worden uitgegeven door Boekencentrum.  Het is speciaal bedoeld voor christenen die zich willen inzetten voor een leefbare schepping en daarvoor hun leefwijze willen aanpassen.

 

HEARTLAND
See the sunrise over her skin
Don’t change it
See the sunrise over her skin
Dawn changes everything

And the delta sun burns bright and violent
Mississippi and the coton wool heat
Sixty-six the highway speaks
Of desserts dry, of cool green valleys
Gold and silver veins – shining cities

In this heartland
In this heartland
In this heartland
Heaven knows this is a heartland

See the sunrise over her skin
She feels like water in my hand
Freeway like a river cuts through this land
Into the side of love like a burning spear
And the poison rain brings a flood of fear
Through the ghostranch hills, Death valley waters
In the towers of steel belief goes on and on

In this heartland
In this heartland
In this heartland
Heaven is gonna be here in this heartland

U2, Heartland, Rattle and Hum 1988

Verdriet en hoop

Ik vind het moeilijk uit te leggen waarom ik mij in deze tijd als christen inzet voor de zorg voor de schepping. Daarom heb ik bovenstaande tekst van U2 uitgeschreven omdat deze song tegelijkertijd pijn en hoop uitdrukt.

Al eeuwen lang komt de zon elke dag op, zonder verandering in de wereld te brengen. Ijdelheid noemt Prediker dat.  Overdag, als de zon meedogenloos zijn licht over de schepping laat gaan, zie en voel ik de vergankelijkheid en de verscheurdheid bijvoorbeeld in het omploegen van kievitsnesten of uitmaaien van gruttokuikens in het voorjaar. Toch geloof en hoop ik dat er ooit een dag zal komen, dat zoals Maleachi dat zegt, de zon der gerechtigheid over de schepping zal opgaan en als bevrijde kalveren uit de winterstal naar buiten zullen dartelen.

Ook over het deltagebied van de provincie Zeeland, waar nog volop licht, lucht en ruimte is en waar overal kerktorens naar de christelijke God wijzen.  Maar waar ook drukke wegen dag en nacht te horen zijn; schoorstenen, hoogspanningsmasten en naftakrakers de lucht en vergezichten verpesten en de oplichtende steden het sterlicht doen verbleken. Waar de wind door de gaten in de rieten daken van vervallen boerderijen huilt, omdat rijke rooms-katholieke erfgenamen elkaar het licht niet in de ogen gunnen en waar vroeger protestantse boeren in de kerkeraad arbeiders lieten beulen.